Wpływ terapii przeciwnadciśnieniowej na lewą masę komorową u pacjentów w podeszłym wieku czesc 4

Skurczowe i rozkurczowe ciśnienie krwi, mierzone w pozycji siedzącej, w dwóch grupach leczenia na linii podstawowej, po miesiącu leczenia i od jednego do dwóch tygodni po odstawieniu terapii. Ciśnienie krwi było dobrze kontrolowane w obu grupach. Paski I wskazują błędy standardowe. Figura ilustruje odpowiedź ciśnienia krwi na dwa środki. Zgodnie z projektem protokołu, ciśnienie tętnicze było odpowiednio kontrolowane w obu grupach terapeutycznych podczas początkowej czterotygodniowej fazy miareczkowania, a kontrola ta utrzymywała się przez cały sześciomiesięczny okres badania. W grupie werapamilu (zacieniowane słupki) średnie ciśnienie krwi zmniejszyło się z 171,4 . 3,2 / 93,0 . 2,5 mm Hg na linii podstawowej do 142,9 . 2,8 / 79,0 . 2,0 mm Hg podczas leczenia; w grupie atenololu (puste słupki) zmniejszyła się z 179,6 . 4,6 / 98,5 . 2,4 mm Hg do 148,1 . 3,3 / 83,4 . 1,2 mm Hg (P <0,01 dla porównań z wartościami liniowymi), a kontrola była utrzymana sześć miesięcy terapii. Ciśnienie krwi powróciło do wartości podstawowych po wycofaniu badanych leków. Zmiana ciśnienia tętniczego od linii podstawowej (placebo) do końcowej dawki atenololu lub werapamilu przed rozpoczęciem leczenia podtrzymującego lub dodanie leku moczopędnego była większa w przypadku werapamilu w monoterapii niż w przypadku samego atenololu. Zmiana ciśnienia skurczowego wynosiła 28,4 . 2,4 mm Hg w grupie werapamilowej i 13,8 . 5,3 mm Hg w grupie otrzymującej atenolol (P <0,02). Zmiana ciśnienia rozkurczowego wynosiła 14,2 . 1,9 mm Hg w grupie werapamilowej i 8,0 . 2,4 mm Hg w grupie otrzymującej atenolol (P = 0,05). Zmiana średniego ciśnienia krwi wynosiła 18,6 . 1,7 mm Hg w grupie werapamilowej i 10,2 . 3,2 mm Hg w grupie otrzymującej atenolol (P <0,03).
Odpowiednią kontrolę uzyskano dla samego werapamilu u 18 z 21 pacjentów i samego atenololu u 8 z 21 pacjentów (p <0,01). Dodanie kontrolowanego przez chlortalidon ciśnienia krwi u wszystkich 3 pozostałych pacjentów w grupie werapamilu iu 10 z 13 pozostałych pacjentów w grupie otrzymującej atenolol. Średnie dzienne dawki wynosiły 257 . 26 mg werapamilu o przedłużonym uwalnianiu i 71 . 7 mg atenololu.
Ryc. 2. Ryc. 2. Indywidualne i średnie zmiany w indeksie lewej komory wraz z masą od linii bazowej do obserwacji trwającej sześć miesięcy, zgodnie z dwuwymiarową echokardiografią. Otwarte kwadraty z przerywanymi liniami wskazują, że do reżimu dodano diuretyk. Stałe kwadraty i I słupki wskazują średnią . SE. Przerost lewej komory uważano za występujący, gdy wskaźnik lewej komory / masy wynosił .134 g na metr kwadratowy powierzchni ciała dla mężczyzn i .110 g na metr kwadratowy dla kobiet. Po sześciu miesiącach leczenia werapamilem wartości były znacząco niższe (p <0,0001) niż wartości w linii podstawowej.
Pomimo podobnego obniżenia ciśnienia krwi istniała istotna różnica w stopniu zmian masy lewej komory w odpowiedzi na dwa leki przeciwnadciśnieniowe (ryc. 2). W grupie werapamilu wskaźnik lewej komory był zmniejszony o 18 procent, ze średniej (. SE) wynoszącej 104 . 5 g na metr kwadratowy powierzchni ciała do 85 . 5 g na metr kwadratowy (P <0,0001 ). W grupie otrzymującej atenolol średni wskaźnik lewej komory nie zmienił się w ciągu sześciu miesięcy badania (109 . 9 g na metr kwadratowy w punkcie wyjściowym vs [hasła pokrewne: akupunktura lubin, klinika uzdrowiskowa pod tężniami, inaktywacja chromosomu x ]