Wpływ terapii przeciwnadciśnieniowej na lewą masę komorową u pacjentów w podeszłym wieku ad 5

U ośmiu pacjentów leczonych atenololem, którzy nie wymagali stosowania chlortalidonu, wskaźnik masy wynosił 118 . 11 g na metr kwadratowy na linii podstawowej i 123 . 16 g na metr kwadratowy po sześciu miesiącach. U 14 pacjentów leczonych atenololem, którzy wcześniej nie byli leczeni blokerami kanału wapniowego, beta-blokerami lub inhibitorami konwertazy angiotensyny, nie stwierdzono istotnego zmniejszenia wskaźnika lewej komory (116,6 . 10 g na metr kwadratowy linia podstawowa vs. 114,2 . 12 g na metr kwadratowy po sześciu miesiącach). Grubość lewej ściany lewej komory i ściany przegrody zostały zredukowane przez werapamil, odpowiednio z 13,0 . 0,4 mm i 12,8 . 0,4 mm, przy linii podstawowej do 10,8 . 0,4 mm i 10,5 . 0,6 mm sześć miesięcy później (P <0,01 dla każde porównanie). Istniało również znaczne zmniejszenie stosunku średniej grubości ściany do wewnętrznego promienia końcowego diastolicznego, z 0,57 . 0,02 do 0,45 . 0,02 (P <0,001). Grupa atenololu nie wykazała istotnych zmian grubości ściany tylnej (13,3 . 0,3 mm w porównaniu z 13,2 . 0,3 mm) lub grubości przegrody (12,5 . 0,6 mm w porównaniu z 13,2 . 0,7 mm). Stosunek średniej grubości ściany do wewnętrznego promienia końcowego diastolicznego również nie zmienił się istotnie w grupie otrzymującej atenolol (0,58 . 0,03 vs. 0,55 . 0,04). Obszar końcoworozkurczowy nie zmienił się w grupie werapamilu (16,4 . 0,9 vs. 16,9 . 1,4 cm2); miał tendencję do wzrostu w grupie otrzymującej atenolol (16,0 . 1,0 vs. 17,8 . 1,4 cm2, P = 0,15).
Tabela 1. Tabela 1. Wpływ badanych leków na rozkurczowe napełnianie lewej komory. * Pomiary rozkurczowego wypełnienia i innych danych hemodynamicznych były dostępne dla 15 pacjentów w grupie werapamilowej i 12 w grupie otrzymującej atenolol. Wykluczono z tych analiz ośmiu pacjentów z pozytywnym wynikiem na skanie z użyciem talów i czterech z istotnymi zmianami częstości akcji serca lub zniekształceń spowodowanych ruchem podczas jednego z bramkowanych skanów krwi w puli. Wpływ badanych leków na rozkurczowe wypełnienie przedstawiono w Tabeli 1. Leczenie atenololem nie wiązało się z żadną istotną zmianą w pomiarach wypełnienia lewej komory. Pacjenci leczeni werapamilem nie wykazywali większych zmian w szczytowej szybkości napełniania ani w pierwszej trzeciej frakcji wypełniającej. Stwierdzono znaczny wzrost stosunku szybkości wypełniania pików do szybkości wyrzucania piku i znaczący spadek długości czasu do szczytowego wypełnienia w grupie werapamilu.
Tabela 2. Tabela 2. Wpływ badanych leków na pomiary hemodynamiczne. Wpływ badanych leków na hemodynamikę w spoczynku i podczas wysiłku podsumowano w Tabeli 2. Wszyscy oprócz jednego z pacjentów leczonych atenololem byli w stanie wykonać 25 W ćwiczeń rowerowych podczas linii podstawowej (placebo) i okresów leczenia. Czas trwania ćwiczeń nie różnił się między obiema grupami. Te dwie grupy nie różniły się pod względem pomiarów linii podstawowej, z wyjątkiem spoczynkowej częstości akcji serca, która była wyższa u pacjentów, którzy zostali później losowo przydzieleni do leczenia atenololem. Średnie ciśnienie tętnicze, mierzone w spoczynku i podczas wysiłku, zmniejszyło się znacząco i podobnie podczas leczenia w obu grupach. Werapamil nie miał wpływu na żadne inne pomiary hemodynamiczne. Atenolol zmniejszał częstość akcji serca, mierzoną zarówno w spoczynku, jak i podczas ćwiczeń
[podobne: medicor rzeszów jabłońskiego, akupunktura lubin, pramolan skutki uboczne ]