Szpiczak mnogi i pokrewne zaburzenia

Nasze rozumienie patogenezy szpiczaka mnogiego i leczenie tego schorzenia uległy poprawie w ciągu ostatniej dekady w stopniu nieporównywanym z postępami poprzednich pięciu dekad. Publikacja tej książki – redagowana przez trzech wybitnych członków społeczności szpiczaka i zawierającej treści z Europy, Ameryki Północnej i Australii – została dobrze zaplanowana, ponieważ oferuje referencyjne referencje dla specjalisty w tej dziedzinie i zapewnia niespecjalistę z kompleksowym przeglądem dyscypliny na początku ekscytującego nowego okresu. Książka jest dobrze skonstruowana, a informacje w niej dostępne. Jest on podzielony na główne działy dotyczące historii i epidemiologii, biologii i patofizjologii, badań klinicznych, leczenia i powikłań. Każda z nich zawiera kilka rozdziałów, a dodatkowa sekcja zawiera sześć rozdziałów dotyczących powiązanych zaburzeń.
Rozdziały są dobrze napisane, a każda z nich zawiera wyraźne podsumowanie tego, co jest obecnie znane, z wyraźnymi ilustracjami (choć niestety tylko w czerni i bieli, poza 16 kolorowymi płytkami), użyteczną listą kluczowych punktów i wyczerpującą listą referencji. Niewielkie nakładanie się rozdziałów można wybaczyć, ponieważ pozwala to na odczytanie ich jako samodzielnej jednostki. Dla czytelników, którzy pragną zgłębić tematy w każdym rozdziale, odnośniki identyfikują kluczowe artykuły podstawowe i najważniejsze artykuły poglądowe. Jednak rozdział dotyczący cech klinicznych rezygnuje z tej możliwości, ponieważ wszystkie z wyjątkiem 113 ze wszystkich referencji są określane jako główny dokument główny lub główny artykuł przeglądowy .
Konwencjonalna chemioterapia i leczenie wysokimi dawkami są dobrze omówione i omówione w zrównoważony sposób. Jednak znacznie mniej dyskusji na temat roli talidomidu w warunkach klinicznych, niż można się było spodziewać w publikacji z 2004 r., Ponieważ talidomid był szeroko stosowany przez przynajmniej dziesięć lat, zarówno w badaniach klinicznych, jak i poza nimi. Istnieje również mniej dyskusji na temat bortezomibu i leków immunomodulujących, niż mogłoby się to wydawać, chociaż może to być mniej zaskakujące, biorąc pod uwagę, że te nowe leki znajdują się we wczesnej fazie rozwoju klinicznego.
Godne uwagi są cztery rozdziały poświęcone patofizjologii, w tym przegląd pojawiającego się zrozumienia biologii szpiczaka kości. Inne ważne punkty to przegląd badań biochemicznych i ich pułapek (nie zawsze forte hematologa), prowokujący do myślenia wkład w opiekę podtrzymującą i doskonały przegląd makroglobulinemii Waldenströma, z dalszymi dobrymi rozdziałami na temat gammopatii monoklonalnych o nieokreślonym znaczeniu, samotny plazmocytoma, białaczka osocza, amyloidoza i choroby łańcucha ciężkiego.
Ta książka próbuje przypomnieć biologię i leczenie szpiczaka od pierwszego opisu przypadku w 1844 roku do wprowadzenia nowych terapii na początku XXI wieku. Redaktorzy mają nadzieję, piszą, że książka zainteresuje nie tylko naukowców i specjalistów w tej dziedzinie, ale także praktyków i nie-specjalistów. W dużej mierze osiągają swoje cele. Kopia tej książki powinna być dostępna w każdym wydziale hematologii i na półce każdego specjalisty w tej dziedzinie.
Charles Singer, FRCP, FRCPath.
Royal United Hospital, Bath BA1 7NG, Wielka Brytania

[przypisy: myringotomia, nierówne wargi sromowe mniejsze zdjęcia, amlodypina ]
[przypisy: euromedic wrocław, komorowskiego 12 kraków, komorowskiego kraków przychodnia ]