Skip to content

Niepowodzenie profilaktyki zydowudyną po przypadkowym narażeniu na HIV-1 ad

1 rok ago

482 words

Szybkość przepływu wynosiła ml na minutę. Długość fali detekcji wynosiła 268 nm. Zastosowanym standardem wewnętrznym była 8-azydo-adenozyna (0,01 .g na mikrolitr). Granica wykrywalności wynosiła 0,08 .mol na litr (20 ng na litr). Dwieście mikrolitrów surowicy i 25 .l (0,25 .g) roztworu 8-azydo-adenozyny wstrzyknięto na zrównoważoną w wodzie kolumnę wstępną Octadecyl C-18 (Baker Chemicals, Phillipsburg, NJ). Ekstrakt przedmuchano ml wody, a następnie odparowano w 40 ° C w strumieniu azotu. Pozostałość rekonstytuowano 100 .l fazy ruchomej, a następnie 20 .l tego roztworu wstrzykiwano do kolumny LC-18 DB. Poziom antygenu p24 HIV-1 mierzono za pomocą testu immunologicznego typu sandwich w fazie stałej (Abbott Laboratories, N. Chicago), jak opisano gdzie indziej.5 Przeciwciała HIV-1 wykrywano za pomocą dostępnego w handlu testu immunoenzymatycznego (rekombinowanego HIV-1 / HIV -2 test immunoenzymatyczny, Abbott Laboratories) i potwierdzony testem immunoenzymatycznym swoistym dla otoczki wirusa HIV-1 (enzym Envacor, test immunologiczny Envacor HIV-1, Abbott Laboratories) i immunoblotting jak opisano gdzie indziej.5, 6
Izolację HIV-1 z przechowywanych mrożonych komórek jednojądrzastych krwi obwodowej od biorcy i pacjenta indeksu przeprowadzono w sposób opisany w innym miejscu.7
Wrażliwość izolatów HIV-1 na zydowudynę określono za pomocą testu łysinkowego, jak opisano w innym miejscu. W skrócie, hamowanie przez zydowudynę tworzenia płytek (ogniska wielojądrzastych gigantycznych komórek) określono przez zakażenie pojedynczych warstw komórek HT4-6C ( Komórki HeLa wyrażające receptor CD4) z wolnym od komórek HIV-1,9. Inokulum dostosowano tak, że w kontrolnych hodowlach 50 do 250 łysinek na studzienkę nie zawierało leku. Dla każdego izolatu określano liczbę łysinek z zakresem stężeń zydowudyny (0,005, 0,01, 0,02, 0,1 i 0,5 .mol na litr). Wirus pozostawiono do zaadsorbowania na komórkach HT4-6C przez jedną godzinę w 37 ° C przed dodaniem zydowudyny do pożywki hodowlanej. Po trzech dniach inkubacji monowarstwy utrwalono 10% formaldehydem i zabarwiono 0,25% fioletu krystalicznego, aby płytki stały się widoczne. Mediana dawki infekcyjnej została uzyskana przez wykreślenie procentowej redukcji liczby łysinek w stosunku do stężenia zydowudyny.
Wyniki
W ciągu 45 minut po ekspozycji na HIV-1 biorcy rozpoczęto leczenie zydowudyną. Leczenie składało się z 500 mg doustnie co sześć godzin przez pierwsze dwa dni, następnie 2,5 mg na kilogram masy ciała dożylnie co cztery godziny od dnia 3 do dnia 20, a następnie przez 500 mg doustnie co sześć godzin od dnia 21 do dnia 37. Następnie biorca był leczony przez kolejne dwa miesiące 250 mg zydowudyny doustnie co sześć godzin. W dniu 2 poziom zydowudyny w osoczu dokładnie po godzinie po przyjęciu 500 mg leku wynosił 2,4 .mol na litr. W dniu 8, najwyższe i najniższe poziomy zydowudyny w osoczu po podaniu dożylnym wynosiły odpowiednio 5,7 i 1,5 .mol na litr.
Tabela 1. Tabela 1. Serologiczne markery liczby limfocytów HIV-1 i limfocytów krwi obwodowej ogółem, limfocyty CD4 i CD8 u biorcy * Wyniki testów serologicznych w celu udokumentowania zakażenia HIV-1 u biorcy przedstawiono w Tabeli 1
[podobne: inaktywacja chromosomu x, przychodnia komorowskiego kraków, salve widzew ]

0 thoughts on “Niepowodzenie profilaktyki zydowudyną po przypadkowym narażeniu na HIV-1 ad”