Hipoglikemia podczas biegunki u dzieci – występowanie, patofizjologia i wyniki ad 6

Trzech pacjentów z hipoglikemią miało stężenie kortyzolu w osoczu wynoszące 180, 312 i 484 nmol na litr, gdy ich stężenia glukozy w osoczu wynosiły odpowiednio 1,7, 1,5 i 2,2 mmol na litr. Stężenie kortyzolu w osoczu przekraczało następnie 550 nmoli na litr u dwóch z tych pacjentów, ale pozostało niskie w drugim. Stężenie hormonu wzrostu w osoczu przy przyjęciu wynosiło mniej niż 20 mU na litr u 8 z 45 pacjentów, ale później przekroczyło tę wartość u 5 z 8 pacjentów. Stężenia .-hydroksymaślanu, mleczanu i alaniny w osoczu
Stężenia .-hydroksymaślanu w osoczu u pacjentów z hipoglikemią były na ogół podwyższone i skorelowane z przerwą między ostatnim karmieniem a początkowym wykryciem hipoglikemii (r = 0,628, 44 df; P <0,001). Wartość mediany nie była jednak istotnie wyższa niż u pacjentów z normoglikemią. Mediana stężenia mleczanu u pacjentów z hipoglikemią była istotnie wyższa niż u pacjentów z normoglikemią (p = 0,021). Istniała istotna korelacja między stężeniem mleczanu w osoczu a poziomem alaniny (r = 0,899, 44 df; P <0,001). Stężenie alaniny w osoczu było podobne u pacjentów z hipoglikemią i normoglikemią.
Stężenie bilirubiny i asparaginianu asparaginianu w surowicy
Pięć (13,5%) spośród 37 badanych pacjentów z hipoglikemią i żaden z 17 badanych pacjentów z normoglikemią nie miał stężenia bilirubiny w surowicy powyżej 17 .moli na litr (nieistotne statystycznie). Jednak średnie stężenie bilirubiny było istotnie wyższe u pacjentów z hipoglikemią niż u pacjentów z normoglikemią. Stężenie aminotransferazy asparaginianowej w surowicy większe niż 100 U na litr stwierdzono u 20 (48,8%) spośród 41 pacjentów z hipoglikemią i (4,8%) z 21 badanych pacjentów z normoglikemią (p = 0,001).
Odpowiedź na infuzję dekstrozy
Wlew 5,6 mmol dekstrozy na kilogram spowodował szybki i utrzymujący się wzrost stężenia glukozy w osoczu. Mediana poziomów po 15 minutach i po 1, 2, 4 i 24 godzinach wynosiła odpowiednio 23,5, 19,8, 17,3, 9,3 i 4,9 mmol na litr. Stężenia peptydu C w osoczu wzrosły odpowiednio, ale opóźniły się za wzrostem glukozy; stężenia peptydu C w odpowiednich czasach wynosiły 0,27, 0,29, 0,49, 0,59 i 0,75 nmola na litr. Te stężenia glukozy i peptydu C były znacznie wyższe niż te zmierzone przy przyjęciu (P <0,001). Mediana stężenia wszystkich hormonów kontrregulacyjnych i .-hydroksymaślanu była istotnie niższa po 4 i 24 godzinach niż w momencie przyjęcia (P <0,05). Mediana stężenia alaniny i mleczanu w osoczu nie zmieniła się znacząco.
Różnice między podgrupami pacjentów z hipoglikemią
Analizowaliśmy oddzielnie pięć podgrup pacjentów z hipoglikemią: ciężko niedożywionych pacjentów (<60 procent mediana masy NCHS dla wieku); pacjenci, którzy zmarli; pacjenci z zakażeniem shigella; pacjenci z drgawkami przy przyjęciu; oraz pacjenci z umiarkowanym lub ciężkim odwodnieniem.
Tabela 4. Tabela 4. Charakterystyka kliniczna oraz wyniki biochemiczne i hormonalne przy przyjęciu u pacjentów z hipoglikemią i biegunką, w zależności od stanu odżywienia * Ciężko niedożywione pacjenci z hipoglikemią mieli wyraźny kliniczny i biochemiczny profil w porównaniu z lepiej odżywionymi pacjentami z hipoglikemią (Tabela 4)
[więcej w: histeroskopia cena, okulux, medicor rzeszów jabłońskiego ]