Hipoglikemia podczas biegunki u dzieci – występowanie, patofizjologia i wyniki ad 5

Mediana czasu trwania zmienionej świadomości przed przyjęciem wynosiła pięć godzin. Godzinę po pierwszym wlewie dekstrozy, 18 (45,0 procent) z 40 pacjentów, którzy mieli drgawki lub byli nieprzytomni w chwili przyjęcia, odzyskało przytomność. Próbki płynu rdzeniowego otrzymano od 28 pacjentów, a wszystkie próbki były sterylne. Żadna próbka nie zawierała więcej niż 4 białe komórki na milimetr sześcienny. Szesnastu (34,8 procent) z 46 pacjentów z hipoglikemią w badanej grupie zmarło, 10 w ciągu 24 godzin od przyjęcia, w porównaniu z 3 (12,0 procent) z 25 pacjentów z normoglikemią (p = 0,073). Dwóch z 30 przeżywających pacjentów z hipoglikemią miało deficyty neurologiczne; jeden pacjent był ślepy, a drugi miał nawracające ogniskowe drgawki.
Ustalenia biochemiczne i hormonalne
Tabela 3. Tabela 3. Wyniki biochemiczne i hormonalne przy przyjęciu 46 pacjentów z hipoglikemią i 25 pacjentów z normoglikemią z biegunką * Wyniki biochemiczne i hormonalne u pacjentów z hipoglikemią i normoglikemią zestawiono w Tabeli 3.
Stężenia glukozy i peptydu C w osoczu
Początkowe stężenia glukozy w osoczu u 46 pacjentów z hipoglikemią mieściły się w zakresie od 0,05 do 2,2 mmol na litr (mediana, 0,7 mmol na litr). Wszyscy pacjenci, u których stwierdzono hipoglikemię podczas przesiewania za pomocą reflektometru, mieli stężenia glukozy w osoczu <2,2 mmol na litr, gdy próbki były badane później w Anglii. Jako dodatkową kontrolę dokładności rozpoznania hipoglikemii, stężenia glukozy w osoczu określono w dwóch egzemplarzach próbek uzyskanych przy przyjęciu od 28 pacjentów z hipoglikemią i przesłano do laboratorium w Międzynarodowym Centrum Badań nad Chorobą Biegunki, Bangladesz. Stężenie glukozy mierzone w Dhace i Anglii było podobne; mediana stężenia zmierzona w Anglii (0,83 mmol na litr) była nieco wyższa niż zmierzona w Dhace (0,74 mmol na litr). Trzech pacjentów (z których żadna nie była poważnie niedożywiona) miało nawracającą hipoglikemię 10, 20 i 48 godzin po przyjęciu. U wszystkich trzech pacjentów hipoglikemia była względnie łagodna (stężenia glukozy w osoczu, 2,1, 1,9 i 1,6 mmol na litr) i tylko u jednego występowały objawy hipoglikemii. Dwóch z trzech pacjentów nadal otrzymywało dożylne roztwory zawierające dekstrozę w czasie nawracającego epizodu.
Rycina 1. Rycina 1. Scattergram stężenia glukozy w osoczu i peptydu C u 44 pacjentów po raz pierwszy Rozpoznano hipoglikemię. Linie ciągłe to linia regresji i 95-procentowe granice ufności dla linii regresji; R = 0,090.
U 44 pacjentów, u których był on mierzony, stężenie peptydu C w osoczu w momencie wykrycia hipoglikemii było po raz pierwszy odpowiednio niskie (mediana, 0,03 nmola na litr, zakres od 0 do 0,29 mmol na litr). Tylko trzech pacjentów miało stężenia .0,20 nmol na litr (ryc. 1).
Odpowiedzi hormonalne
Ogólnie, wszystkie hormony przeciwregulacyjne były odpowiednio podwyższone po wykryciu hipoglikemii; z wyjątkiem kortyzolu w osoczu, średnie stężenie było znacząco wyższe niż u pacjentów z normoglikemią. U dwóch pacjentów stężenie adrenaliny w osoczu było w zakresie prawidłowym dla dzieci leżących na plecach; w obu przypadkach stężenie glukagonu w osoczu było podwyższone
[patrz też: histeroskopia cena, agmed katowice, anna dziewit wikipedia ]