Dwuletnie wyniki po konwencjonalnej lub wewnątrznaczyniowej naprawie tętniaków aorty brzusznej czesc 4

Przyczyny śmierci po otwartej i wewnątrznaczyniowej naprawie tętniaka aorty brzusznej. Była jedna śmierć przedoperacyjna i osiem zgonów wewnątrzszpitalnych w grupie otwartych napraw i jedna przedoperacyjna i dwie wewnątrzszpitalne zgony w grupie wewnątrznaczyniowej-naprawczej (Tabela 2). Biorąc pod uwagę pacjentów, którzy odmówili leczenia (trzech w grupie otwartej naprawy i jedna w grupie naprawiającej śródnaczyniowy), po naprawie otwartej odnotowano 166 wyładowań i 169 wyładowań po naprawie wewnątrznaczyniowej. Przyczyny zgonu podano w Tabeli 2. Po wypisaniu ze szpitala było więcej zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych w grupie wewnątrznaczyniowej-naprawczej niż w grupie otwartej naprawy (sześć vs. trzy), chociaż różnica ta nie była istotna (P = 0,50 ). Nie było niewyjaśnionej grupy zgonów w grupie wewnątrznaczyniowo-naprawczej około roku po randomizacji (ryc. 1). Żadna z tych zgonów nie była uważana za związaną z tętniakiem, zgodnie z definicją w sekcji Metody; dwie z tych zgonów były spowodowane niewydolnością serca, jedną do ostrego zatrzymania krążenia, jedną do udaru mózgu, a drugą do aspiracyjnego zapalenia płuc u pacjenta z przerzutowym rakiem pęcherza moczowego.
Śmiertelność związana z tętnem
Skumulowane wskaźniki śmierci związanej z tętniakiem dwa lata po randomizacji wynosiły 5,7 procent w grupie otwartych napraw i 2,1 procent w grupie naprawczej wewnątrznaczyniowej, z różnicą 3,7 punktu procentowego (95 procent przedziału ufności, -0,5 do 7,9 punktu procentowego ; P = 0,05). Różnica w śmiertelności związanej z tętniakiem w ciągu dwóch lat opierała się całkowicie na różnicy w śmiertelności wewnątrzszpitalnej (okołooperacyjnej). Po wypisaniu w każdej grupie wystąpił tylko jeden dodatkowy zgon związany z tętniakiem (tabela 2).
Komplikacje
Rycina 2. Rycina 2. Szacunki Kaplan-Meier dotyczące przeżycia bez poważnych zdarzeń wśród pacjentów poddanych otwartej lub wewnątrznaczyniowej naprawie tętniaka. Dwa lata po randomizacji współczynniki przeżycia bez poważnych zdarzeń wynosiły 80,6 procent dla otwartej naprawy i 83,1 procent dla naprawy wewnątrznaczyniowej, z różnicą -2.5 punktów procentowych (95 procent przedziału ufności, -10,9 do 5,9 punktów procentowych; P = 0,39 ) (Rysunek 2). Podobnie jak w przypadku danych dotyczących śmiertelności związanej z tętniakiem, różnica w odsetku przeżycia wolnego od poważnych zdarzeń w ciągu dwóch lat opierała się całkowicie na różnicy zdarzeń wewnątrzszpitalnych. Wskaźniki przeżycia bez umiarkowanych lub ciężkich zdarzeń dwa lata po randomizacji wynosiły 65,9 procent dla otwartej naprawy i 65,6 procent dla naprawy wewnątrznaczyniowej, z różnicą 0,3 punktu procentowego (przedział ufności 95 procent, -10,0 do 10,6 punktu procentowego, P = 0,88 ).
Nie stwierdzono udokumentowanych pęknięć tętniaka pooperacyjnego. Jednak u dwóch pacjentów, którzy zmarli po remoncie wewnątrznaczyniowym, rozważano możliwość zerwania tętniaka, ale nie udowodniono tego (tab. 2).
Rycina 3. Rycina 3. Kaplan-Meier Szacunki dotyczące swobody odreagowania wśród pacjentów poddawanych naprawie otwartej lub wewnątrznaczyniowej. Szacunki Kaplana-Meiera dotyczące prawdopodobieństwa uwolnienia się od reinterpretacji przedstawiono na rycinie 3. W pierwszych dziewięciu miesiącach po randomizacji stopa reorientacji po naprawie endowaskularnej była prawie trzykrotnie większa niż po naprawie otwartej (współczynnik ryzyka, 2,9; interwał, od 1,1 do 6,2; P = 0,03)
[hasła pokrewne: nacięcie błony bębenkowej, bóle neuralgiczne, terapia resynchronizująca serca ]
[więcej w: optimed nowy sącz, warfaryna, chirurdzy sezon 11 chomikuj ]