Dwuletnie wyniki po konwencjonalnej lub wewnątrznaczyniowej naprawie tętniaków aorty brzusznej cd

Komitet rozstrzygający, składający się z pięciu chirurgów naczyniowych, ocenił rodzaj i ciężkość każdej komplikacji i reinterwencji w sposób zaślepiony i niezależnie od siebie. Nieporozumienia zostały rozwiązane na posiedzeniu plenarnym. Analiza statystyczna
Wszystkie dane analizowano zgodnie z zasadą zamiaru leczenia. Do analizy przeżycia i innych punktów końcowych wykorzystano analizę Kaplana-Meiera, a różnice między grupami porównano z wykorzystaniem testu log-rank. Regresję proporcjonalnych hazardów Coxa zastosowano do oszacowania współczynników hazardu do analizy współczynników ponownego użycia. Środki (. SD) zostały użyte do opisania zmiennych ciągłych. Różnice między grupami porównano przy użyciu testu U Manna-Whitneya dla zmiennych ciągłych i dokładnego testu Fishera dla proporcji. Wszystkie podane wartości P są dwustronne i nie są korygowane w przypadku wielokrotnego testowania.
Wyniki
Charakterystyka pacjentów i przypisanie leczenia
W okresie od listopada 2000 r. Do grudnia 2003 r. 178 pacjentów przydzielono losowo do przeprowadzenia otwartej naprawy, a 173 pacjentów poddano naprawie wewnątrznaczyniowej. Sześciu pacjentów nie poddano naprawie tętniaka po randomizacji: czterech odmówiło leczenia (trzech przypisano do otwartej naprawy i jednej do naprawy wewnątrznaczyniowej), jeden zmarł z pękniętego tętniaka aorty brzusznej przed poddaniem się otwartej naprawie, a jeden zmarł na zapalenie płuc przed poddaniem go naprawie wewnątrznaczyniowej. Było sześć skrzyżowań: pięciu pacjentów, którzy zostali losowo przydzieleni do poddania się otwartej naprawie, poddano naprawie wewnątrznaczyniowej, a jeden pacjent przydzielony do naprawy wewnątrznaczyniowej poddano otwartej naprawie. Ogółem operację rozpoczęto zgodnie z randomizowanym wyznaczeniem u 96,6% pacjentów (339 z 351).
Tabela 1. Tabela 1. Charakterystyka wyjściowa pacjentów. Wyjściową charakterystykę pacjentów podano w tabeli 1. Charakterystyka demograficzna, częstość występowania współistniejących chorób, profile ryzyka sercowo-naczyniowego, rozkład klas ryzyka American Society of Anesthesiologists oraz stosowanie leków były podobne w obu grupach.
Mediana odstępu między randomizacją a procedurą wynosiła 39 dni zarówno w grupie otwartej naprawy (zakres od 4 do 260), jak i wewnątrznaczyniowo-naprawczej (zakres, do 183; P = 0,76); 92,6 procent pacjentów (325 z 351) przeszło naprawę tętniaka w ciągu 3 miesięcy po randomizacji. Średni czas obserwacji wynosił 21 miesięcy w grupie otwartej naprawy (zakres od 0 do 39) i 22 miesiące w grupie naprawczej wewnątrznaczyniowej (zakres od do 42). W sumie 6 pacjentów zostało utraconych w celu obserwacji po pierwszym roku (kontynuacja 98,3 procent) i 19 w ciągu pierwszych dwóch lat (uzupełnienie 94,6 procent kompletne).
Śmiertelność
Rycina 1. Rycina 1. Estymaty przeżywalności Kaplan-Meier wśród pacjentów poddanych otwartej lub wewnątrznaczyniowej naprawie tętniaka. Dwa lata po randomizacji skumulowane wskaźniki przeżycia wyniosły 89,6% dla otwartej naprawy i 89,7% dla naprawy wewnątrznaczyniowej, z różnicą -0,1 punktu procentowego (przedział ufności 95%, -6,8 do 6,7 punktów procentowych, P = 0,86) (wykres 1). ). Niewielka lecz widoczna przewaga przeżywalności w pierwszym roku po remoncie wewnątrznaczyniowym nie osiągnęła znamienności statystycznej (P = 0,15) i wydawała się całkowicie oparta na zmniejszeniu śmiertelności wewnątrzszpitalnej (okołooperacyjnej).
Tabela 2
[patrz też: bewacizumab, tętniak na wątrobie, tętniak wątroby ]
[hasła pokrewne: euromedic wrocław, komorowskiego 12 kraków, komorowskiego kraków przychodnia ]