Dwuletnie wyniki po konwencjonalnej lub wewnątrznaczyniowej naprawie tętniaków aorty brzusznej ad 5

Następnie współczynniki ponownego wykorzystania były w przybliżeniu równoległe (współczynnik ryzyka, 1,1; 95% przedział ufności, 0,1 do 9,3; P = 0,95). Dyskusja
Stwierdziliśmy, że przed końcem pierwszego roku po randomizacji wcześniej stwierdzona przewaga w okresie okołooperacyjnym w zakresie naprawy tętniaka wewnątrznaczyniowego nad leczeniem otwartym nie była już oczywista.2 Chociaż wydaje się, że utrzymywała się mniejsza częstość zgonów związanych z tętniakiem po remoncie wewnątrznaczyniowym podczas pierwsze dwa lata pod względem całkowitego przeżycia zostały zniesione przez nadmierną śmiertelność z innych przyczyn, w tym z przyczyn sercowo-naczyniowych, w ciągu pierwszych dwóch lat po wypisaniu.
W innym randomizowanym badaniu, próbie wewnątrznaczyniowej naprawy tętniaka (EVAR-1), porównano wyniki naprawy tętniaka wewnątrznaczyniowego z wynikami otwartej naprawy1. Podczas gdy wczesne wyniki dwóch badań były podobne, długoterminowe wyniki badania EVAR- nie są jeszcze dostępne i dlatego nie można ich porównać z naszymi ustaleniami.
Nasze wyniki są podobne do tych z dwóch ostatnio opublikowanych retrospektywnych, kontrolowanych badań porównujących endowaskularną i otwartą naprawę.9,10 W obu badaniach odpowiednie roczne wskaźniki przeżycia po naprawie otwartej i wewnątrznaczyniowej wynosiły około 92 i 95 procent, a odpowiednie dwa – wskaźnik przeżycia na rok wyniósł około 88% i 89%, z których wszystkie są bardzo bliskie naszym odkryciom. Wskaźniki śmierci związanej z tętniakiem dwa lata po naprawie otwartej i wewnątrznaczyniowej wynosiły odpowiednio 4,2 i 0,9 procent w badaniu Cao i wsp., 10 w porównaniu z odpowiednio 5,7 i 2,1 procent w naszym badaniu. Jest możliwe, że prospektywny charakter naszych badań pozwoli na dokładniejsze wykrycie śmierci związanej z tętniakiem. Różnica w odsetkach ponownych interwencji między grupami w naszym badaniu jest również podobna do obserwowanej w obu badaniach retrospektywnych. W jednym z badań rozbieżność wskaźników ponownego leczenia nie zaczęła się przed upływem dwóch lat obserwacji 10, podczas gdy w naszym badaniu nie było znaczących różnic w odsetkach ponownego leczenia po upływie ponad dziewięciu miesięcy po randomizacji. Ta różnica może zależeć od tego, jak agresywnie określone są komplikacje.
Chociaż nasze wyniki – i te z innych badań omówione powyżej – sugerują, że naprawa tętniaków wewnątrznaczyniowych może zapewnić przewagę w przeżyciu wczesnym nad konwencjonalną chirurgią, wydaje się, że ta korzyść została utracona przed końcem pierwszego roku. Nie wiadomo, czy trwałość przeszczepu wewnątrznaczyniowego zagraża długoterminowym wynikom. Chociaż nieplandomizowane badania kontrolne pacjentów, którzy przeszli naprawę tętniaka, nie wykazali długoterminowej przewagi nad otwartą naprawą wewnątrznaczyniową, nadal utrzymuje się 9, 10 pacjentów, ponieważ wskaźniki śmierci związanej z tętniakiem i reinterpretacji po naprawie wewnątrznaczyniowej zostały odnotowano dalszy wzrost w miarę upływu czasu.4,11 Krzywe przeżywalności w naszym badaniu zdawały się zbiegać w drugim roku po randomizacji. Nasze dwuletnie dane nie wykluczają możliwości, że krzywe te faktycznie przekroczą, co skutkuje wyższą stopą zgonu w przypadku naprawy wewnątrznaczyniowej niż w przypadku naprawy otwartej po 24 miesiącach.
W naszym badaniu mogą istnieć dwa możliwe wyjaśnienia zbieżności krzywych przeżycia
[patrz też: złamanie spiralne, bewacizumab, zatoka jamista ]
[więcej w: eskulap oświęcim, inaktywacja chromosomu x, okulux ]