Chirurgia nadnerczy

Chociaż przeglądanie książek często może być uciążliwe, przeczytanie tej książki było przyjemnością. Scott i jego koledzy przygotowali znakomicie czytelną pracę. Większość autorów to obecni lub byli członkowie wydziału Uniwersytetu Vanderbilt. Edycja jest doskonała, a rysunki linii są jasne. Jednolitość pokonuje problemy pracy wielorakiej.
Książka jest poświęcona Grant W. Liddle, byłemu przewodniczącemu Departamentu Medycyny i głównym uczestnikiem patofizjologii nadnerczy. Z pewnością nauczyłem się wiele na temat wkładu tego niezwykłego dżentelmena, a nie najmniejszym z nich było określenie terminu choroba Cushinga dla zespołu Cushinga, który pochodzi z przysadki mózgowej. Historyczne streszczenia tutaj nie są przesadzone, ale są rozkoszą.
Raczej podoba mi się pomysł, że aldosteron mógł zostać nazwany elektrokortyną i czerpał przyjemność z nauki, że termin adrenalina miał przynajmniej historyczne pierwszeństwo przed epinefryną.
Sekcje dotyczące obrazowania i patologii są dobrze zrobione. Istnieje zwięzła i zorganizowana definicja paraganglioma i pozakorakowych guzów chromochłonnych, co ma wiele sensu. Poważni naukowcy z chirurgii nadnerczy mogą nie zgadzać się z kilkoma opiniami autorów, ale jasne jest, że autorzy mają wszystko już tam byli . Żaden z tych punktów nie ma znaczenia – wystarczy, aby sprowokować dyskusję. Niektórzy nie zgadzaliby się z przeszczepowym tylnym podejściem do chirurgii nadnerczy, a nie zaotrzewnowo. Mogę się nie zgodzić z obowiązkową resekcją nerki z powodu raka kory nadnerczy, biorąc pod uwagę przerażającą prognozę i fakt, że bliskim brzegiem jest często żyła główna, a nie nerka, o ile nie zamknięto wiązki nerwowo-naczyniowej nerki. Z przyjemnością potwierdzają się uprzedzenia, takie jak pogląd autorów, że okołooperacyjne stosowanie steroidów jest bardziej racjonalne niż inne podejścia.
Byłem zaskoczony sugestią w jednym rozdziale, że nie było korelacji między wielkością a ostatecznym wynikiem zmian kory nadnerczy; jednak w innym rozdziale waga była uważana za czynnik w przewidywaniu wyniku. Byłem również zaskoczony, że wskazania do przedoperacyjnego stosowania blokady .-adrenergicznej dla pheochromocytoma obejmowały ciśnienie krwi większe niż 200/130 mm Hg; moi koledzy i ja bylibyśmy znacznie bardziej agresywni w zakresie przedoperacyjnego zarządzania ciśnieniem krwi.
To są obiekcje picayune. Ogólnie rzecz biorąc, jest to dobra książka. Istnieją informacje dla klinicysty, który szuka jedynie wskazówek dotyczących wczesnego leczenia pacjentów z podejrzeniem zmian nadnerczy oraz dla poważnego lekarza, który regularnie spotyka się z tymi pacjentami. Wierzę, że dr Liddle byłby dumny z książki, którą doktor Scott i jego koledzy poświęcili mu.
Murray F. Brennan, MD
Memorial Sloan-Kettering Cancer Center, Nowy Jork, NY 10021

[patrz też: agmed katowice, komorowskiego 12 kraków, medicor rzeszów jabłońskiego ]